Parabolla ėshtė si njė trėndafil, esenca e tė cilit nuk ėshtė ngjyra apo aroma (Rumiu 1207-1273)
Ishtė njė herė njė njeri i cili shkulte nga pema pjeshkėt e i hante ato. Pronari i kopshtit i tha: "A nuk ke frikė Allahun?"
Ai iu pėrgjigj: "Pse duhet ta kem frikė?
Pema i pėrket Zotit, e unė jam njė krijesė e Zotit. Krijesa e Zotit ushqehet me atė qė i pėrket Zotit".
Pronari i tha: 'Prit pak se tani tė pėrgjigjem unė".
I dha urdhėr shėrbėtorėve tė tij qė tė sillnin njė litar, ta lidhnin hajdutin nė pemė, e ta rrihnin derisa ai ta kuptonte pėrgjigjen.
Hajduti bėrtiti: "Nuk ke frikė Allahun?".
Pronari iu pėrgjigj: "Pse duhet ta kem frikė? Ti je krijesa e Zotit, ky shkop ėshtė krijesa e Zotit. Unė po rrah krijesėn e Zotit me shkopin e Zotit".
Shkurtimisht: kjo botė ėshtė si njė eko qė dėgjohet nė mal. Ti je eko e asaj qė thua, si pėr mirė ashtu edhe pėr keq. Nėse thua: "Ja diēka e mirė" nuk ėshtė e mundur qė eko tė pėrgjigjet: "Ja diēka e keqe". Ėshtė e pamundur qė nė mal ai qė kėndon tė jetė njė bilbil dhe eko ti pėrgjigjet me zėrin e njė korbi.
O njėri i mirė: nėse dėgjon ekon e njė pėllitje gomari, ji i sigurtė se je ti qė e ke lėshuar atė zė. (Rumiu: Fīhī-ma- fīhī, kap.40)
12.07.08 15:03